Crèn a la piemontèisa
 |
Vos an lenga piemontèisa |
| Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì. |
|
Un-a dle bagne pì veje dla cusin-a piemontèisa, al dì d’ancheuj bele che a brus d’esse dësmentià. An contratendensa con la cusin-a ëd tut ël mond (dzortut cola slava) ël crèn a la piemontèisa a l’ha un gust motobin dlicà. Për sòlit as mangia col bujì. Ingredient :
La rèis a venta pistela ò pura gratela, peui as fa cheuse na desen-a ëd minute ansima al bròd e a l’asil, che parèj as dësbela fin-a a vnì coma na crema. Le dòse a van a gust, pì che i lo cheuse e pì che vòstr crèn av resta dlicà. La prima mension dl’arseta a l’é ëd Tòni Guaineri, dël 1525. L’original latin a dis: Radix raffani silvestris pistata cum aceto atque cum carnium brodium distemperata est sapor optimus, appetitum mortuum mirabiliter suscitans. Antlora a pistavo mach tut a frèid, e parej sta bagna a la restava motobin pì fòrta che nen al dì d’ancheuj.
Crèn dël Vialardi[modìfica | modifiché la sorgiss]Ant ël 1854 Gioanin Vialardi a pùblica soa variant përsonal dl’arseta. Miraco a l’é cola pì dlicà ëd tute, coma dël rest un a peul bin spitesse dal cusiné dël Rè. Ingredient:
Graté e peui ciapolé fin-a fin-a la rèis ëd crèn. Ant na cassaròla fé fricocé la farin-a con na frisa ëd butir, ma sensa pa che a la riva a doré. Gionté dosman ël làit për pa fé ëd grumele, e andrinta a sossì fé cheuse ël crèn për tre quart d’ora. Passé la bagna a la siassa, e se a la resta anco’ tròp saorìa gionteje dla fior ëd làit. Condì con sal e pèiver e servila bin càoda për ël bujì. |
