Vai al contenuto

Partìcole I e J

Da Wikipedia.
Vos an lenga piemontèisa
Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Le partìcole I e J a son un-a dle caràterìstiche pì genite dël piemontèis, e belavans a son ëdcò un-a dle question che pì a son dure d'amprende për chi a l'amprend a scrive. La diferensa antra lor a l'é mach ëd sust, che për lese as leso mideme.

A son aglutinant, visadì ch'as amplaco tacà a le paròle për gionteje ëd sust e donca soèns as treuvo andrinta a dle forme compòste.

An piemontèis, la partìcola I a peul rivé tant coma përnòm verbal dla prima person-a che coma partìcola locativa, visadì coma indicassion ëd pòst. Pr'esempi:

  • mi i diso -> përnòm verbal
  • a-i son doj gat an cusin-a-> locativ

Le doe forme a peulo ëdcò combinesse antra lor, coma an:

  • Ma ses-to rivà pròpe an ponta? É, i-i son bele ansima!

Për scrive na I locativa as dòvra sempe 'l tratin, coma an a-i son, ande-ie a brus, ess-ie ansima e via fòrt.

As dòvra na I locativa tute le vire ch'as arspond a la domanda: andova?

La J: dativ e oget/soget

[modìfica | modifiché la sorgiss]

La partìcola J a l'ha 'cò chila na fonsion dobia, a peul esse

  • un dativ, coma an:
    • a chila a-j diso ch'a l'ha d'andé al mërcà
    • a lor a-j dan quatr dì 'd ferie
  • n'oget/soget, coma an:
    • soget
      • Ij Gòt a j'ero na tribù germànica.
      • Ëd coj-lì a-i në j'é sinch.
    • oget
      • Cole ròbe-lì a j'àusso mach con la gru
      • Dle paròle parej a diso soèns an Fransa

La J dativa, però, a l'é motobin pì balarin-a dla I coma posission e an piemontèis as peul butela andova ch'a la son-a mej. Donca a ven-o fòra ëdcò dle forme coma:

  • a lor a l'han daje quatr dì 'd ferie
  • ëd dì 'd ferie a lor a l'han dajne quatr

Ant lë scond cas as ës-ciàira bin com a coesisto le doe cobie ch'a formo l'oget (ant ës cas-sì montà ant na costrussion partitiva) e 'l dativ

Diferensa ëd grafìa

[modìfica | modifiché la sorgiss]

A giuta a capì la diferensa antra oget e dativ ëdcò lë stil ëd grafìa diferenta ch'as dòvra. As dòvra ël tratin mach për ij dativ, nopà j'oget as ëscrivo coma dj'artìcoj determinà (che tant da na mira morfològica dj'artìcoj a resto). Sòn a spiega ëdcò codì che ij soget/oget an J a sio sempe pluraj. As trata dla forma plural corispondenta a cola formà con l'artìcol singolar sogetivisà ël/lë/la/lo, coma ant le forme chiël a 'l fa e chila a la dis.

La J oget aglutinà, com a l'é belfé capì, a la resta 'cò chila n'artìcol determinà plural ij/jë scurtà, për via che 'l son Ë an piemontèis a l'ha sempe la tendensa a ess-ie ò non ess-ie a sconda ëd com a ven còmod a parlé.

Fonsion dl'artìcol përnominà

[modìfica | modifiché la sorgiss]

La presensa dl'artìcol përnominà a fa fonsion për

  • evité na colision antra vocaj: chiel a l'anandia 'n travaj
  • fortissé soget ò oget: chila a la dis as treuva con un valor dël soget pì fòrt che nen chila a dis ma nen tant fòrt coma a l'é pro chila ch'a la dis.

As dòvra na partìcola J tute le vire ch'as arspond a na domanda:

La confusion antra I e J a l'é pitòst normal ant ël dovré istintiv dël piemontèis, che tant as leso peui mideme. Na vira sòn a mnava soèns a n'eror an italian, visadì a dovré la forma ci dico al pòst ëd gli dico. St'eror a vnisìa da 'nt l'esse nen bon a capì la diferensa antra i-j diso (ch'a l'é giust) e i-i diso (ch'a l'ha gnun sust).

Donca cost-sì a l'é un dij cas andova savej scrive giust an piemontèis a-j giuta a la gent a parlé e scrive mej ëdcò n'italian.