|
Zolicheur, a l'é na canson d'amor popolar bin conossùa an tut ël Piemont, ëdcò sota al nòm Jolicheur.
A parla d'un giovo ch'a veul trové sò amor e a l'é sicur ëd trovelo 'n Fransa.
Ël destin a lo giuta e a treuva na bela fransèisa. La canson a finiss con l'ampromëssa dël mariage.
"Dime un pò, bel galant, bel giovo,
dova i seve ancaminà?"
"Ancaminà son vers la Fransa,
dova j’é la mia speransa,
dova j’é mè Zolicheur,
dova j’é mè Zolicheur."
Bel galant a l’é stèit an Fransa,
na va an piassa a spassegé.
A s’ancontra na fransèisa
ch’a parlava a la piemontèisa:
"O monsieur, basez moi bien."
A l’ha pijala per soe man bianche,
an gropeta s’a l’ha tiré.
L’ha portala ‘n sle colin-e
doa a j’é j’erbëtte fin-e:
doi tre vòlte s’a l’ha basé.
"E adess ch’i l’evi basame,
bel galant, mi sposerai."
"S’a l’è lòn che mi sperava,
s’a l’è lòn ch’i desiderava:
dë sposé mè Zolicheur,
dë sposé mè Zolicheur."
|
