Tomà (apòstol)

	Vos an lenga piemontèisa
	Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Tomà, stranomà Dìdimo (visadì binel) a l'era un ëd j'apòstoj ëd Gesù ëd Nàsaret.

L'evangeli ëd Gioann an lo presenta tanme n'òm motobin afessionà a Gesù e dotà ëd sens pràtich. A l'ha anterogà Gesù an sla stra ch'a men-a ant ël leu anté che Gesù a l'era an sël pont d'andé (visadì dal Pare, Gioann 14,5); a chërd nen a l'aparission ëd Gesù arsussità (Gioann 20,24 e apress); a professa soa fé an Gesù «Sgnor e Dé» cand chiel-sì a-j compariss eut di apress (Gioann 20,26-29); a l'é antra j'apòstoj ch'a son an camin ch'a pësco cand Gesù a compariss an sël lagh ëd Genésaret (Gioann 21).

Conforma a Eusebi, Tomà a l'é un dj'apòstoj che Papia, vësco ëd Geràpoli a anterogava an sla dutrin-a ëd Gesù. An dzorpì, a-j sarìa stàita atribuìa la Persia tanme setor da evangelisé.
La tradission pì frequenta a fortiss ch'a l'avrìa predicà an India, andoa a sarìa stàit suplissià, a l'é probàbil colpì da na lansa. Dj'anformassion ch'a confermo costa tradission a son fornìe da Marco Polo (sécol ch'a fa XIII) e dal poeta Camões (sécol ch'a fa XVI). Ant j'anviron ëd la sità ëd Madras a-i é na località ciamà San Tomà ëd Mailapur, anté ch'as treuva na cros con n'anscrission dël sécol ch'a fa VII an persian antich ch'a mostra ël leu ëd sò suplissi.
Scond dle sorgiss antiche soe arlichie a son ëstàite tramudà da l'India an Mesopotamia, a Edessa.

La literatura apòcrifa

Vàire scrit apòcrif ch'a rivo da d'ambient gnòstich a son atribuì a chiel: n'evangeli an sl'anfansia ëd Gesù, un lìber d' At, n'Arvelassion.