Cognòm piemontèis

Da Wikipedia.
Vos an lenga piemontèisa
Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Ij prim cognòm piemontèis atestà an resta da 'nt le scriture dij Lìber ëd le comun-e. Vàire test cità dal Prof. Gasca Queirazza ant sò artìcol për la Stòria ëd Turin an ësmon-o 'd cognòm coma Sapavigna (scritura dël 1277), Belegròs (dël 1155) e Tripa (dël 1223).

L'orìgin e la mancansa dë standardisassion[modìfica | modifiché la sorgiss]

Ij cognòm piemontèis a resto, coma sempe për l'area romanza e gërmànica, dle descrission adissionaj dla person-a, basà ant sël fìsich, al pòst andoa ch'a stan e ant sël mesté. Comsëssìa, la denominassion piemontèisa a resta motobin pluralisà. Aranda dël cognòm ant tut ël Piemont a-i resterà 'd soèns la costuma dlë stranòm, che a génera na sòrt ëd cognòm local, dovrà e conossù mach ant ël pais ëd residensa. As trata 'd na costuma dzortut fòrta ant ël bass canavzan, e che mach dj'ùltim ann a l'é antramentr ch'as perd.

As ës-ciàiro nen vàire cas ëd definission basà ansima a pare e mare, coma pì comun per le lenghe scandìnave e slave. Però ant ël parlé 'd Civass e anviron a l'é normal identifiché na person-a col nòm dël pari (pr'esempi Gioanin ëd Mini), ën formand na strutura che a peul avej tacà dapress ëdcò 'l cognòm, visadì na tripla ëd nòm, patronìmich e cognòm a la fasson russa (pr'esempi Gioanin ëd Mini dij Fré). Chèich esempi ëd nòm d'un personagi amportant ëd na famija passà peui a fé fonsion da cognòm as peul trovesse ant la lista dle famije medioevaj ambelessì sota.

La declinassion fomnin-a[modìfica | modifiché la sorgiss]

A l'é bin documentà la costuma medioeval dë decliné ij cognòm (com a resta normal ant le lenghe slave), con Peilagal che a ven Peilagala për le fomne. [1]. Për via dl'italianisassion dj'anàgrafe, al dì d'ancheuj sòn a peul ësmijeje dròlo a vàire gent, ma as trata 'd na costuma anco' motobin viva an vàire bande dël Piemont, pr'esempi an Cherasch.

Ij cognòm dij borgh[modìfica | modifiché la sorgiss]

Ën rivand dzortut da 'nt ij lìber comunaj, l'atestassion dij cognòm a l'é nen uniforma për tuti ij borgh. Tut a dipend da che papé a son conservasse andoa, e pì ancora da coj che a son ëstàit studià, e dont studi a son publicà.

Turin[modìfica | modifiché la sorgiss]

An Turin antra ij cognòm pì vej documentà come famije amportante[2] fin dai temp dël medioev a-i son

Arferiment[modìfica | modifiché la sorgiss]

  1. Gasca Queirazza, Giuliano (1997). Storia di Torino, volum I. Turin: Giulio Einaudi Editore. ISBN 88-06-14258-5.
  2. Bordone, Renato (1997). Storia di Torino, volum I. Turin: Giulio Einaudi Editore. ISBN 88-06-14258-5.