Lenga piemontèisa (stòria)
 |
Vos an lenga piemontèisa |
| Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì. |
L'anvironament latin imperial[modìfica | modifiché la sorgiss]La geografìa dle comunicassion ai temp dla colonisassion roman-a a la pògia ansima a 4 sità, con Turin e Ast antrames. As trata ëd Torton-a, Ivrèja, Alba e Susa. Për Torton-a as va a Orient për la via Emilia, fin-a a Rìmin, Aquileja e Postumia. Da 'n Torton-a as va ëdcò a Savon-a, anvers a Coni e al Còl dla Madlen-a. Da n'Alba as va a Turin, a da lì a la Valsusa e al Monginevr, da Ivrèja as duvèrta la Val d'Osta, coj passagi anvers a la Savòja e al Valèis. Ma sempe da Ivrèja as va ëdcò anvers a Vërsèj e Milan. Bele che ën vorend pa conté ël seul ligurin-gàlich restà da prima dla conquista roman-a (dont as sa nen vàire), ël latin ch'as parla an Piemont a resta sempe l'arzultà ëd na mës-cia antra comportament lenghìstich che da na banda a rivo da 'nt ij Balcan e l'Italia, da 'nt l'àotra la Galia Narbonèisa e cola Galia Lugdunèisa (che peui a vniran Ossitania e Fransa). [1] Prime marche[modìfica | modifiché la sorgiss]
Le prime marche che a mostro na lenga piemontèisa già motobin anans con soa formassion an rivo da 'nt j'anfiltrassion dla lenga volgar ant ël latin notaril ëd jë scriture comunaj. Vàire test cità dal Prof. Gasca Queirazza ant sò artìcol për la Stòria ëd Turin an mostro na lenga già motobin davzin-a al piemontèis dël dì d'ancheuj. Cognòm coma Sapavigna (scritura dël 1277), Belegròs (dël 1155), Tripa (dël 1223) a lasso gnun dubi, na sorprèisa a riva miraco con la costuma d'antlora dë decliné ij cognòm, con Peilagal che a ven Peilagala për le fomne. [2] Ma sòn a resta motobin belfé a capisse ën vardand le mecàniche evolutive dël latin volgar e an ëtnisend present che ij cognòm an prinsipi a restavo dzortut dj'agetiv. Motobin anteressant a l'é vëdde coma jë scritor notaril a resto sconfondù a sërne le dobie, che a buto a truch e branca (ën finend për buteje quand a servo nen e nen buteje quand a dovrìo ess-ie), lòn ch'a smija dine che le dobie latin-e a fusso già drocà d'autut. Donca ël parlé piemontèis sensa dobie a l'avrìa squasi mila agn.
La lenga piemontèisa moderna[modìfica | modifiché la sorgiss]Dël sécol ch'a fa XVII ël piemontèis ossidental a l'ha ancaminà a esse dovrà da tuti tanme lenga ëd comunicassion comun-a an Piemont. Sòn a peul esse considerà l'achit ëd la fas moderna ëd la lenga piemontèisa. Topònim[modìfica | modifiché la sorgiss]Turin[modìfica | modifiché la sorgiss]Già da 'nt le prime marche scrite ij topònim a resto coj ch'i sentoma anco' al dì d'ancheuj. Nòm coma Culata Vinchile (as parla ëd Vanchija) e espression coma territorio ubi dicitur La Crava (dëj 1278) a lasso gnun dubi ansima a che lenga as parlèissa an Turin. La dicitura strata pellerina (visadì dij pelerin) an riva për la prima vira da 'nt dëj document dël 1111[2]. Amzure[modìfica | modifiché la sorgiss]Surfassa[modìfica | modifiché la sorgiss]L'amzura ëd surfassa piemontèisa a passa daj sentenari àot-medioevaj a le giornà ant ël sécol ch'a fa XII. As trata mach dë cambié ël nòm, che l'amzura a la resta midema, ën essend tute e doe faite ëd 100 tàule. Evolussion morfològica[modìfica | modifiché la sorgiss]L'afermativ: É[modìfica | modifiché la sorgiss]Contut che al di d'ancheuj a sia antramentr ch'as ëspantia la meuda ëd dì dë sì, a l'italian-a, l'afermativ piemontèis genit a l'é É. Sòn a smija buté ël piemontèis fòra djë strà pì batùe da le lenghe romanze (ma notoma ël sard con sò afermativ èja, dal latin EST iam "a l'é già"), ch'a l'han fasse sò afermativ ën elaborand ant sle forme latin-e:
A podrìa smijé che ël piemontèis a l'abia avune 'sé dë travajé ën scurtand est, për fesse sò afermativ. E sòn a l'avrìa sò sust, contand che est an latin lòn a vorìa dì. S'a fussa parèj, a sarìa un cas bele ùnich. Però ant ij Sermon Subalpin (dla fin dël sécol ch'a fa XII) l'afermativ dovrà a l'é oe, ch'a jë smija motobin tant, pr'esempi, a la forma o-je, atestà an Fransa dël midem temp, coma derivassion dla forma Hoc est. Donca a l'é belfé che la rèis comun-a a sia cola gàlica meridional, e che peui le stra d'ossitan e piemontèis a sio separasse, dzortut për via che dij sécoj ch'a fan VIII, IX e X le comunicassion transalpin-e a restavo bele che tajà. La question dle continuità antra lenghe a va sempe considerà an sens geogràfich e ëd comunicassion sossiaj. Për soa posission a l'é natural che 'l teritòri piemontèis as trovèissa sota l'anfluss tant ëd la corent pròto-ossitan-a che ëd cola pròto-lombarda, coma d'àutra part ës ës-ciàira motobin da 'nt ël léssich dij sermon midem. Ël passà lontan[modìfica | modifiché la sorgiss]J'ùnich passà ch'as deuvro ant ël piemontèis dël di d'ancheuj a son passà pròssim e amperfet. Sòn a resta l'arzultà ëd n'evolussion ch'a l'ha mnà a chité ël passà lontan. Cost a restava un temp ëd derivassion latin-a, che ant ël dovré ëd tuti ij dì a l'é peui ëvnuit a esse esclusiv dl'Italia meridional e ch'a dzorviv ant ël Toscan coma passato remoto. Chèich marca dël dovré d'ës temp-sì a l'é restà ant la literatura. L'esempi miraco pì vej a l'é col dël Sermon scond dij Sermon subalpin, ma a l'ha da esse stàit motobin present ant ël parlé dla gent fin-a al sécol ch'a fa XVIII, com a testimònio j'euvre ëd Pare Ignassi Ìsler. As trata d'euvre che ën avend ël but dë rive-ie al gran pùblich popolar a l'é malfé chërde ch'a dovrèisso dj'arcaìsm soagnà. Censin Pich a l'arleva ant soa publicassion Ël Setsent e la literatura piemontèisa che la prima edission dl'Ìsler (dël 1799) a lo dovrava anco', e mach ant j'edission apress a l'é stait cambià an passà pròssim. Ës temp-sì donca a sarìa stàit chità an definitiva an corispondensa dla sconda anession a la Fransa. Comsëssìa, as trata ëd n'evolussion comun-a a tute le parlà dla pianura padan-a, ën essend che ës temp-sì a l'é drocà daspërtut, nen mach an Piemont, e che bele che ant ël parlé italian setentrional a l'é motobin malfé sente cheidun ch'a lo deuvra fin-a al dì d'ancheuj. Antra le nen vàire forme atestà i trovoma le terminassion:
Ij përnòm verbaj piemontèis[modìfica | modifiché la sorgiss]
La contrassion fonética dle forme verbaj piemontèise a l'ha mnà ant un temp nen vàire lontan a esse malfé a capì la përson-a mach da 'nt la forma coniugà dël verb. Për régola, pr'esempi, la prima përson-a singolar e la tersa plural a resto mideme antra 'd lor, e midem con le doe sconde përson-e. Ën rivand sossì ant na lenga ch'a l'avìa gnun òbligh formal dë buté un sogèt espress, sòn a l'ha mnà a la formassion ëd në scond sogèt tut afàit atìpich per le lenghe romanze: ël përnòm verbal piemontèis. St'anovassion-sì a l'é anco' nen completasse, e a-i resto vàire parlà locaj andova 's përnòm as dòvra mach an part, combin che ij gramàtich piemontèis a lo buto sempe coma òbligh, ò almanch coma registr àot ëd la lenga. Notaman ant ël parlé dla sintura d'Ast e dla part setentrional ëd la provinsa as dòvro nomach ij përnom ëd la sconda e tersa përson-a singolar.[3] Për deje dapress a la mecànica ëd formassion dij përnom as peulo vardesse le variassion locaj[3]:
A resta pitòst evident che dëmentrè che tuti a l'han sentù l'esigensa ëd na specìfica adissional ch'a butèissa an ciàir ël sogèt dla proposission, minca pais a l'é andait për soa stra. Tuti però a l'han travajà ant sla mecànica sòlita dël piemontèis, ch'a deuvra n'arpetission dj'element sintàtich (pr'esempi, ma pa mach, soget e complement) coma ant la forma chila a la dis, che ëd sogèt a në buta bele che tre. Donca ël process ch'a l'ha mnà a arnalisé ste arpetission coma përnòm dotà ëd na soa forma finìa a l'ha soèns basasse ansima a la version fonètica local dël son Ë, con na sconda përson-a singolar basà ansima a n'anversion fonètica dël përnòm personal ti. La question a l'é complicà da la forma riflessiva tìpica dël Monfrin, ch'a standardisa nen ël dovré dl'artìcol përnominà, ma a deuvra na partìcola së pì davzin-a a l'italian.
Vardé ëdcò[modìfica | modifiché la sorgiss]
Arferiment[modìfica | modifiché la sorgiss]
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
